॥ શ્રી સ્વામિનારાયણો વિજયતે ॥

ભગવાન સ્વામિનારાયણનાં

॥ વચનામૃત ॥

ગઢડા પ્રથમ-૨૮: અર્ધબળ્યા કાષ્ઠનું, વધવાઘટવાનું

નિરૂપણ

તા. ૨૬/૪/૧૯૭૦, મોમ્બાસા. રવિભાઈ પંડ્યાને ત્યાં ઉતારે બપોરે ૧:૨૦ વાગ્યે વચનામૃત ગઢડા પ્રથમ ૨૮ વંચાવતાં યોગીજી મહારાજ કહે, “આપણે નાનામાં નાના રહેવું. ગુણાતીત સ્વામી ઘોડી ઉપર બેસી જતા હતા. એક મુસલમાન તેમને મારવા ધારતો હતો. તેણે સ્વામીને પૂછ્યું, ‘તમે મોટા?’ સ્વામીએ કહ્યું, ‘ના, અલ્લાતાલા મોટા.’ સ્વામી દાસના દાસ રહ્યા તો ઓલો તરત નમી ગયો.

“દાદાખાચર નિર્માની રહ્યા તો મહારાજ ત્યાં રહ્યા. જીવાખાચર મોટા થવા ગયા તો પડ્યા.

“સમાસ એટલે શું? હૃદયમાં પ્રકાશ.

“અતિશય મોટપ પામ્યો એટલે શું? ગાદી-તકિયો મળ્યો ઈ? ના. દાસનો દાસ રહે તે.”

[બ્રહ્મસ્વરૂપ યોગીજી મહારાજ: ૬/૧૭૮]

April 26, 1970, Mombasa. Yogiji Mahārāj was staying at the house of Ravibhāi Pandyā. In the afternoon at 1:20pm, Yogiji Mahārāj explained Vachanāmrut Gadhadā I-28, “One should remain as the smallest of the smallest. Once, Gunātitānand Swāmi was travelling by horse. A Muslim had come with the intention of killing him. He asked, ‘Are you the great one?’ Gunātitānand Swāmi replied, ‘No, only God is great.’ Because Swami behaved as a servant of servants, the Muslim instantly bowed before him.

Dādā Khāchar remained humble, so Mahārāj stayed with him. Jivā Khāchar tried to become great, so he fell.

“What is peace? Light in the heart (i.e. gnān that allows one to remain tranquil).

“What does it mean to attain extreme greatness? One who attains a seat and cusions (i.e. a great status)? No. One who remains as a servant of servants.”

[Brahmaswarup Yogiji Maharaj: 6/178]

નિરૂપણ

તા. ૨૧/૧/૧૯૬૪, મુંબઈ. બપોરે વચનામૃત ગઢડા પ્રથમ ૨૮ સમજાવતાં યોગીજી મહારાજે વાત કરી, “અવગુણ આવે તો ધૂંધવાયા કરે. સત્સંગમાંથી વહ્યો જાય. નવરા પડીએ તો આ વચનામૃત સમજી લેવું. બધાં કામ પડતાં મૂકીને વચનામૃત લઈને બેસી જાવું.

“જેટલા માણસ તેટલા અવગુણ તો હોય જ, પણ તે નજરમાં ન લે, ગુણ લે. સર્વ સાધુ મોટા. સર્વ હરિભક્ત મોટા. સ્વામિનારાયણના ઉપાસક – બધા એક જ મેળ! નોખો નહીં.

“‘અહોહો! ધન્ય ભાગ્ય! ધન્ય ઘડી! સત્સંગમાં આવી પડ્યો! બીજે કુસંગમાં પડત તો શું થાત?’ એમ ગુણ લે તો અતિશય મોટપ પામે. આપણા હૃદયમાં ટાઢું રહે તે મોટપ. ગાદી-તકિયો મળે તે મોટપ નહીં. આ મોટપ હોય તો કોઈ દી’ પડવાનો વારો ન આવે.”

[બ્રહ્મસ્વરૂપ યોગીજી મહારાજ: ૩/૫૮૩]

January 21, 1964, Mumbai. In the afternoon, explaining Vachanāmrut Gadhadā I-28, Yogiji Mahārāj said, “When one perceives flaws in others, he smolders (like a half-burnt log) and eventually leaves Satsang. When you have free time, understand this Vachanāmrut. Free yourselves from other tasks and read the Vachanāmrut.

“Flaws are inherently present in people, but do not look at these and only look at their virtues. All sādhus are great, all devotees are great, and all are upāsaks of Swāminārāyan! We are all one and not different.

“Oh! How fortunate I am to be in Satsang. If I had fallen into bad company, what would have happened to me? If one perceives virtues in this way, then he becomes great. True greatness is when we experience peace in our hearts, not by attaining worldly status. If one attains the former type of greatness, he will never fall.”

[Brahmaswarup Yogiji Maharaj: 3/583]